“In mijn kindertijd was ik als een spons voor emoties, vooral bij het kijken van films. Tranen vloeiden gemakkelijk, maar het begrip voor mijn gevoelens was vaak ver te zoeken. “Stel je niet aan, het is maar een tekenfilm”, werd er bijvoorbeeld gezegd. De boodschap was duidelijk: Tranen tonen was overbodig. Een ervaring met verdriet tijdens het verlies van mijn opa op negenjarige leeftijd. leidde tot vergelijkbare reacties. Volwassenen om me heen vonden het blijkbaar ook lastig om met verdriet om te gaan en het algemene motto was ‘opstaan en doorgaan’. En zo leerde ik me aanpassen aan de verwachtingen van anderen.
de druk om niet te huilen
Bij films en andere programma’s duwde ik tranen weg of veegde ik ze snel weg met mijn kleren. Ik schaamde me inmiddels hiervoor en dacht dat ik raar was. Ik huilde ’s avonds en nachts in bed als ik verdrietig was met een deken over me heen, zodat niemand me kon horen.aanpassing en schaamte
Het aanpassen aan de verwachtingen van anderen ging door bij spannende momenten, waarbij volwassenen me vertelden niet aan te stellen en niet bang te zijn. “Je bent toch geen schijterd?”. Ook deze opmerking maakte dat ik emoties niet meer altijd liet zien. Ik deed ontzettend hard m’n best om emoties te onderdrukken om zo die vervelende opmerkingen te voorkomen, want ik schaamde me dan enorm.de reis naar zelfacceptatie
Later in het leven, na het verlies van een vriend en het delen van emoties met anderen, begon ik langzaam te leren omgaan met verdriet. Toch blijven de sporen van mijn jeugd aanwezig. Op begrafenissen van minder bekenden kan ik nog steeds de stem van oordeel horen, die me vertelt dat ik niet genoeg reden heb om te huilen.de wens voor erkenning
Deze persoonlijke reis heeft me het belang van erkenning voor emoties geleerd, vooral bij kinderen. De behoefte aan begrip en erkenning van gevoelens is universeel. Als kind had ik gewild dat er meer begrip was geweest voor mijn emoties, zodat ik niet dacht dat mijn gevoelens vreemd waren. De kracht van erkenning kan een kind helpen om zichzelf te begrijpen en zich geaccepteerd te voelen, een waardevolle les die ik nu probeer door te geven aan de volgende generatie.