Enkele jaren geleden ontving ik een telefoontje van de juf van mijn zoon over een incident op school. Mijn zoon zou zich misdragen hebben. De schok was voelbaar. Wat zouden anderen denken, vooral gezien mijn beroep als kindercoach? Angst en schaamte overvielen me. In mijn streven om te laten zien dat ik een goede moeder was, confronteerde ik mijn zoon op een autoritaire toon, zonder naar zijn kant van het verhaal te luisteren.
het verlies van verbinding
Mijn zoon reageerde met verwarring en tranen en trok zich terug zodra we thuis waren. En het besef drong tot me door: ik had de verbinding verloren. Ik had nagelaten te luisteren naar zijn kant van het verhaal, wat de essentie is van verbinding. Ik voelde me enorm schuldig. Hoe kon ik hem beschuldigen op basis van het verhaal van één kant? Begrijp me niet verkeerd; ik heb grote waardering voor het werk van juffen en meesters. Ik geloof oprecht dat juf mij met de beste bedoeling haar kant van het verhaal had verteld. En dat daar vast ook een kern van waarheid in zou zitten.